به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

نقض حقوق بشر به اسم آزادی!

تاریخ انتشار: ۲ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۳۸۸۵۹۲

ما قصد داریم در این یادداشت با استناد به مقررات مورد توافق در حوزه حقوق بشر ثابت کنیم که توهین چندباره روزنامه فرانسوی شارلی ابدو (Charlie Hebdo) به پیامبر اسلام علاوه بر غیرانسانی و خلاف اخلاق بودن، ناقض حقوق بشر نیز هست.

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو؛ فرانسه همیشه در تاریخ علم حقوق جایگاه ویژه‌ای داشته و بسیاری از تحولات حقوقی از این کشور آغاز شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند! در ۱۰ دسامبر سال ۱۹۴۸ در پاریس، پایتخت فرانسه، پیمانی بین المللی موسوم به اعلامیه جهانی حقوق بشر، با با ۴۸ رأی موافق، بدون رأی مخالف و ۸ رای ممتنع به تصویب رسید. سندی که آرمان خود را دفاع از حقوق بشر و کرامت انسانی معرفی می‌کرد. این سند بین المللی هم اکنون یکی از مهم‌ترین اسناد بین‌المللی حقوق بشر اس که در هر مطالعه درباره حقوق بشر باید آن را مدنظر قرار داد.
ما قصد داریم در این یادداشت با استناد به مقررات مورد توافق در حوزه حقوق بشر ثابت کنیم که توهین چندباره روزنامه فرانسوی شارلی ابدو (Charlie Hebdo) به پیامبر اسلام علاوه بر غیرانسانی و خلاف اخلاق بودن، ناقض حقوق بشر نیز هست.
ماده ۲ این اعلامیه تصریح می‌کند: «همه انسان‌ها بی هیچ تمایزی از هر سان که باشند، اعم از نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، عقاید سیاسی یا هر عقیده دیگری، خاستگاه اجتماعی و ملی، [وضعیت]دارایی، [محل]تولد یا در هر جایگاهی که باشند، سزاوار تمامی حقوق و آزادی‌های مطرح در این «اعلامیه» اند.» (La Déclaration universelle des droits de l’homme, Art ۲).
همچنین ماده ۷ همین اعلامیه بیان می‌کند: «همه در برابر قانون برابرند و همگان سزاوار آنند تا بدون هیچ تبعیضی به‌طور برابر در پناه قانون باشند. همه انسان‌ها محق به پاسداری و حمایت در برابر هرگونه تبعیض که ناقض این «اعلامیه» است، می‌باشند. همه باید در برابر هر گونه عمل تحریک آمیزی که منجر به چنین تبعیضاتی شود، حفظ شوند» (La Déclaration universelle des droits de l’homme, Art ۷).
در این دو ماده چندین کلیدواژه مهم وجود دارد که توجه به آن‌ها در تحلیل اتفاقات اخیر در فرانسه بسیار راه گشاست. در ماده ۲ مفاهیمی چون: عدم تمایز بین افراد از هر مذهبی که باشند، تجلی بیشتری دارد. در ماده ۷ نیز برابری در مقابل قانون بی هیچ تبعیضی و نیز حفاظت از افراد در مقابل هر نوع عمل تحریک آمیزی اشاره شده است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در دسامبر ۱۹۶۶ میثاق حقوق مدنی و سیاسی را تصویب کرد. بند ۲۰ از این معاهده در محدودسازی آزادی بیان می‌گوید: هر گونه دعوت (ترغیب) به کینه (تنفر) ملی یا نژادی یا مذهبی که محرک تبعیض یا مخاصمه یا اعمال زور باشد به موجب قانون ممنوع خواهد بود (International Covenant on Civil and Political Rights, ۱۹۶۶). در ماه مارس همان سال ملل متحد همه صورت‌های پروپاگاندا و همه سازمان‌هایی را که بر اساس ایده یا تئوری برتری یک نژاد یا گروه قومی یا یک رنگ پوست بر دیگری شکل گرفته‌اند و آن را توجیه کننده نفرت نژادی و تبعیض قرار می‌دهند را نیز محکوم کرد (Kevin, ۲۰۱۱: ۱۰۴)
در سال ۲۰۱۹ نیز آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد سندی را با عنوان «استراتژی ملل متحد و برنامه اقدام علیه نفرت پراکنی» را ابلاغ نمود. بر اساس این سند، نفرت‌پراکنی (Hate Speech)، گفتاری است که شخص یا گروهی را براساس ویژگی‌هایی نظیر نژاد، جنسیت، دین، قومیت، ملیت، جنسیت، گرایش جنسی یا هویت جنسیتی مورد حمله قرار دهد؛ بنابراین مسلم است که توهین‌های مکرر نشریه فرانسوی شارلی ابدو (Charlie Hebdo) به پیامبر اسلام، ناشی از آزادی بیان و عقیده نیست بلکه انعکاس کینه نسبت به اسلام و مسلمانان است و به طور قطع ناقض حقوق بشر و اصول و مواد فوق الذکر است.
آزادی بیان شاخه‌ای از آزادی است که مقید به حقوق افراد بوده و شالوده امنیت افراد در جوامع به شمار می‌رود و از آنجاییکه امروزه در جوامع غربی نمی‌توان درپوشش آزادی بیان، مواردی چون: برده داری، شکنجه و تبعیض را تبلیغ کرد، بر پایه همین استدلال و با عنایت به اسناد حقوق بشری، رویه قضایی مراجع بین المللی، حقوق بشری و عرف حقوق بین الملل بشر، نمی‌توان در پوشش آزادی بیان نفرت پراکنی قومی و نژادی و مذهبی انجام داد.
به نظر می‌رسد، آنچه امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه در حمایت از این نشریه هتاک انجام داده است، موجب برانگیخته‌تر شدن خشم میلیون‌ها مسلمان در سراسر جهان شده است. این اقدام پلید علاوه بر تحقیر مسلمانان و سامان دادن تبعیض و ظلم علیه آنان، در عمل باعث کمرنگ شدن مفاهیم حقوق بشر می‌شود و از این پس نباید انتظار داشت که همه کشورها، مطابق آنچه در سال ۱۹۴۸ بر آن توافق کردند، رفتار نمایند و مسلم است که این قبیل اقدامات، از حقوق بشر چیزی جز اسم زیبا و ظاهری ارزشمند و باطنی تهی و پوچ باقی نخواهد گذاشت.   نویسنده: پیمان حسنی پژوهشگر حوزه بین الملل و دیپلماسی اقتصادی منبع: مجله حقوقی مردم‌نما

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: توهین به پیامبر روزنامه فرانسوی حقوق بشر پیامبر اسلام مکرون بین المللی ملل متحد حقوق بشر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۸۸۵۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مجازات اعدام چقدر بازدارندگی دارد؟

در سال ۱۹۸۹ کلاد جونز به جرم قتل آلن هیلزنداگر بازداشت شد، در حین ارتکاب جرم هیچ شاهد عینی وجود نداشت و تنها دو نفر که خودرویی را در آن‌سوی خیابان تعمیر می‌کردند به‌عنوان شاهد شناخته شدند. این دو نفر نیز از آنجایی که فاصله زیادی با محل جرم داشتند نمی‌توانستند چهره قاتل را تشخیص دهند. اما به‌رغم تمامی این موارد کلاد جونز توسط پلیس دستگیر شد و مهم‌ترین مدرک پلیس از حضور وی در صحنه جرم، تار مویی بود که از او در محل پیدا شد. مهم‌ترین مدرک پلیس، همان تار موی جونز بود که در صحنه جرم پیدا شده بود. در نهایت همان تار موی ساده کار دست جونز داد و در سال ۲۰۰۰ کلاد جونز اعدام شد. با چالش‌های فراوان و در نهایت در سال ۲۰۱۰ آزمایش دی. ان.‌ای روی تار مویی که به کلاد جونز نسبت داده شده بود انجام شد و مشخص گردید این تار مو مربوط به کلاد جونز نیست و او بی‌گناه اعدام شده بود.

تاریخ علم حقوق پر است از مثال‌های آدم‌هایی که بی‌گناه اعدام شده‌اند و چندین سال بعد بی‌گناهی آنها مشخص شده است. اما چه سود که پس از اعدام آب رفته به جوی باز نمی‌گردد و اعدام شاید تنها مجازاتی است که دیگر هیچ راه برگشتی باقی نمی‌گذارد، زیرا که حق حیات را از فرد می‌گیرد.

در دهه‌های گذشته و به دلایل گوناگون استفاده از مجازات یا کیفر اعدام در بسیاری از کشور‌ها یا ممنوع شده یا تا حد بسیار زیادی کاهش یافته است. اما در برخی کشور‌ها نیز اینگونه نیست. به طور کلی هدف از مجازات‌ها کاهش میزان جرم و جنایت است، اما حداقل در ایران پژوهش‌ها حاکی از این هستند که اعدام نقش بازدارندگی در ابتلا به جرم و جنایت نداشته است. خبرگزاری فارس در گزارشی اعلام کرده بود؛ پژوهش‌های انجام شده در این حوزه نشان می‌دهد که کیفر اعدام و ترس از آن برای ایجاد ارعاب و واهمه در نهاد اشخاصی که مصمم به ارتکاب این جرائم هستند، موثر واقع نشده است. در این پژوهش‌ها تاثیر کیفر اعدام در بازداری از جرائم جنسی مستوجب اعدام، قتل عمد و مواد مخدر مورد بررسی قرار گرفته بود. مواجهه با جرم از طریق دستگیری و مجازات از طریق سلب حیات (اعدام) مبارزه با معلول است و چاره قطعی کنترل رفتار‌های مجرمانه نیست. اما اینکه چرا همچنان بر حکم اعدام تاکید ورزیده می‌شود محل بحث و پیگیری است.

کاهش میزان مجازات اعدام در برخی کشور‌ها که این اتفاق برای آنها افتاده است پس از سال‌ها فعالیت و به دلایل متعددی اتفاق افتاده است که برخی از این دلایل بر شرح زیر هستند:

اعدام بالاترین حد نفی حقوق بشر است

قوانین بین‌المللی که توسط سازمان جهانی حقوق بشر (UDHR) در سال ۱۹۴۸ تبیین شده است مشخصا اجازه گرفتن حیات دیگری را می‌گیرد و اعلام می‌کند اعدام در هر موردی حقوق اولیه بشر را نقض می‌کند. مساله این است که کسانی که به دیگران صدمه وارد می‌کنند، اغلب خود قربانی خشونت دیگران بوده‌اند. ضربه ناخوشایند حاصل از خشونت، پیامد زیادی بر کسانی دارد که از آن رنج برده‌اند و ممکن است موجب متجاوز شدن خود آنها شود. این وضعیت ممکن است با مشکلات اجتماعی رایج مثل نابرابری و تبعیض، فقر، ناکارآمدی نهادی، اعتیاد و سوء مصرف، غفلت، بیماری روانی، یا ناتوانی ذهنی تشدید شود و چرخه‌ای از جرائم خشونت‌آمیز ایجاد کند که احتمالاً می‌شد از آن پیش‌گیری کرد تا هرگز رخ ندهد.

اعدام، بازدارنده جرم است؟

افراد طرفدار مجازات اعدام اغلب می‌گویند که این کار یک عامل بازدارنده مفید برای شنیع‌ترین جنایات در جامعه است. اما همانطور که شواهد بین‌المللی نیز نشان می‌دهند، مجازات اعدام نقش بازدارندگی ندارد. گزارشی در سال ۲۰۱۲ توسط محققان در شورای ملی تحقیقات آکادمی‌های آمریکا نشان داد که ایالت‌هایی از ایالات متحده آمریکا که از مجازات اعدام استفاده می‌کنند نرخ قتل مشابهی با ایالت‌هایی دارند که از این مجازات استفاده نمی‌کنند.

احتمال تبدیل اعدام به ابزاری سیاسی؟

تجربه تاریخی در کشور‌های مختلف نشان می‌دهد اگر مقامات قضایی فرد مجرم را به شکل یک تهدید برای نظام سیاسی آن کشور ببینند، احتمال خیلی بیشتری وجود دارد که به اعدام محکوم شود. درواقع، در برخی کشور‌های دنیا، از صدور احکام اعدام برای فعالان مخالف نظام سیاسی آن کشور بسیار استفاده می‌شود.

در صدور احکام اعدام تبعیض نژادی بسیار تاثیر‎گذار است

بر اساس پژوهشی در ایالات متحده، شواهد گسترده‌ای از تعصب نژادی در مورد مجازات اعدام وجود دارد. اگر فردی عضو یک گروه اقلیتی باشد احتمال خیلی بیشتری برای محکوم شدن او به اعدام وجود دارد. به عنوان مثال یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ در کانِکیکات (Connecticut) نشان داد که متهمان آمریکایی-آفریقایی تبار سه برابر بیشتر از متهمان سفیدپوست مجازات اعدام شامل حال‌شان می‌شود.

ماجرای مجازات اعدام در چین و عربستان

معمولا کشور‌هایی که بیشترین افراد را اعدام می‌کنند اغلب همان کشور‌هایی هستند که نگرانی جدی در مورد عادلانه بودن سیستم قضایی آنها وجود دارد. مثلا چین که جز اعدام‌کننده‌ترین کشور‌ها به حساب می‌آید صدور احکام اعدام در آن به دور از شفافیت است و استفاده از مجازات اعدام در این کشور به عنوان یک راز دولتی تلقی می‌شود. حتی نمی‌توان با اطمینان در مورد تعداد افرادی که سالیانه در این کشور اعدام می‌شوند نظر داد. یا در عربستان احکام اعدام گاهی بر اساس اعترافات زندانیان که تحت شکنجه به دست می‌آید صادر می‌شوند.

پس از سالیان طولانی و با بررسی آسیب‌ها و پیامدها، مجازات اعدام در دنیا رو به کاهش است هر چند برخی کشور‌ها همچنان از آن بسیار استفاده می‌شود و هر جامعه‌ای نیاز دارد در این باره به پژوهش و بررسی اثرات، پیامد‌های این پدیده و حقوق انسانی افراد بپردازد.

منبع: فارس

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی